Η Ελένη/Helen
Δε θα ’θελες να σημάνω το κουδούνι, να σου φέρουν κάτι; — λίγο βύσσινο
ή λίγο νεραντζάκι, — ίσως να μένει κάτι στα μεγάλα βάζα
ζαχαρωμένο πια, πηγμένο — αν, βέβαια, κάτι έχουν αφήσει
οι λαίμαργες δούλες. Τα τελευταία χρόνια, καταπιανόμουν μονάχη
με τα γλυκίσματα — τί άλλο να κάνεις;
Ύστερα απ’ την Τροία, —η ζωή μας στη Σπάρτη
πολύ πληχτική— σωστή επαρχία: Όλη μέρα κλεισμένοι μες στα σπίτια,
ανάμεσα στα στριμωγμένα λάφυρα τόσων πολέμων· κι οι μνήμες,
ξέθωρες κι ενοχλητικές, να σέρνονται ξοπίσω σου, μες στον καθρέφτη
όταν χτενίζεις τα μαλλιά σου, ή μέσα στην κουζίνα, να προβαίνουν
μέσ’ απ’ τους λιπαρούς ατμούς της χύτρας· και ν’ ακούς με το νερό που κοχλάζει
κάτι δαχτυλικούς εξάμετρους από κείνη την Τρίτη Ραψωδία
ενώ ένας πετεινός φωνάζει παράταιρα, κάπου σιμά, απ’ το κοτέτσι του γειτόνου.
Wouldn’t you like me to ring the bell so they may bring you
something? –
some sweet black cherries
or a bit of candied bitter orange peel – perhaps I still have some left
in the big jars turned into congealed sugar by now – if of course the
greedy servants have left some The last years I’ve been making
sweets – what else could one do?
After Troy – our life in Sparta was
so boring – really isolated All day long closed in
the houses
amid the crowded loot of so many wars and memories
faded and annoying crawling behind you in the
mirror
while you combed your hair or in the kitchen emanating
from greasy steam of the pot and you hear with the water
boiling
some dactylic hexameters from that Third Rhapsody
while a rooster crows discordant nearby from the neighbor’s
coop
Libros Libertad 