(excerpt)

Χρυσόθεμις//Chrysothemis

Η νύχτα απλωνόταν πυκνόφυλλη πάνω απ’ το σπίτι, σπιθίζοντας όλη
από δροσοσταλίδες και άστρα. Ένα άλογο χανόταν στο βάθος
γαλάζιο με αργυρές ραβδώσεις. Οι καθρέφτες κλείναν. Στο κρεβάτι,
ονειρευόμουν τους βοσκούς κοιμισμένους. Το μάγουλό τους
ακουμπισμένο πάνω στο σουραύλι. Όταν ξυπνούσαν
θα ’χαν εκεί ένα ρόδινο βαθούλωμα καθώς ουλή από τραύμα
μιας μάχης μακρινής και μυστικής. Οι βοσκοί πάντα
μου φαίνονταν ωραίοι, γιατί ’ναι μόνοι· — κι οι μόνοι ονειρεύονται,
και τους ονειρευόμαστε κι εμείς, ψηλά, στα βουνά, μέσα στους θάμνους,
ελεύθεροι από μάρτυρες, ανείδωτοι — μόνοι, με μόνους.

The leafy night was spread over the house, sparkling from

the dew drops and stars. A light-blue horse with silvery

stripes had vanished at the far end; mirrors were covered.

When I was in bed I dreamed of sleeping shepherds with

their cheek touching their flute. When they’d wake up

they’d have a rosy deep on their cheek, like a scar,

a wound from a past, secret battle. Shepherds always look

beautiful to me since they are always alone and they

dream alone and we think of them high up there

on the mountains, amid the shrubs, freed from witnesses,

unseen, alone among other alone people.

https://www.lulu.com/account/projects/q9mkmy https://www.amazon.com/dp/B096TLBNFK