Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Αυτό μπορεί να το γνωρίζουν τα πουλιά, κι ίσως γι’ αυτό κι εκείνα
δεν εννοούν να μεγαλώσουν πολύ — μπορεί να φυλάγονται, μπορεί να φοβούνται·
αλλάζουν χρώματα, κρύβονται μέσα στα φύλλα. («Η αφάνεια», έλεγε
ο γέροντας παιδαγωγός μου, «είναι το προσωπείο του βάθους»). Το τραγούδι τους, όμως,
α, δεν αντέχουν να το κρύψουν ώς το τέλος· και τότε
όλα τα βέλη κι οι σφεντόνες στρέφονται προς τη φωνή τους, — προδίδονται μόνα.
Στα παιδικά μου χρόνια, ποτέ δε μου χάρισαν κι εμένα στη γιορτή μου μια κούκλα.
Μάζευα τις σπασμένες κούκλες της μεγάλης αδελφής μου. Τους κολλούσα πάλι
τα χέρια, τα πόδια, τα μαλλιά, τα μάτια. Τους έφτιαχνα καινούρια ρούχα·
τις χτένιζα· — γίνονταν όμορφες· — πιο όμορφες από πριν. Η αδελφή μου τις ζήλευε·
μου τις έπαιρνε πάλι. Λυπόμουνα. Δε θύμωνα. Πιότερο απ’ όλα
λυπόμουνα την αδελφή μου· — δεν της έφτανε τίποτα.
Μια μέρα
χάθηκε το ’να μάτι της πιο όμορφης κούκλας — ένα μεγάλο καταγάλανο μάτι.
Perhaps the birds know this and for this reason they don’t
mean to grow, they perhaps guard themselves, perhaps
they’re even afraid; they change color, hide amid the leaves,
(obscurity, my old pedagogue used to say, is the face
of depth.) However they can’t hide their chirp to the end
and then all the arrows and slingshots aim at their voices,
they betray themselves.
I never got a doll as a birthday gift when I was a child. I
always took my sister’s broken dolls; I glued together their
arms, legs, hair, eyes. I sewed new cloths for them, I combed
them, they became beautiful, more beautiful than before.
My sister felt jealous, she took them from me. I felt sorry.
I didn’t get angry. I felt sorry for my sister the most. She
never had enough. One day one of the doll’s eyes was lost.
A big light-blue eye.
Libros Libertad 