Tasos Livaditis-Poems, Volume II

POEMS 1958-1964

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ

Την έβλεπε συχνά στον ύπνο του (εδώ και χρόνια, πεθαμένη

        μου μητέρα),

και πάντα το παράξενο εκείνο όνειρο: το μισοσκόταδο δω-

        μάτιο,

όπως τότε, οι σιγανές κουβέντες πλάι στο φέρετρο, κι οι φλό-

       γες των κεριών που τρέμαν

καθώς από την ανοιγμένη πόρτα έμπαινε αθόρυβα

η μεγάλη νύχτα. Όλα τα ίδια. Μόνο Εκείνη

δεν ήταν η ίδια (ά, μητέρα)—  θέλω να πω δεν ήταν πια μο-

        νάχη, μα δίπλα της, σ’ ένα άλλο φέρετρο,

ξανά Εκείνη, το ίδιο αγαπημένο πρόσωπο

πεθαμένο δυο φορές, τα ίδια εκείνα χέρια πού όλα τα συ-

        γχωρούσαν, σταυρωμένα

δυο φορές, δυο μητέρες όμοιες, πλαγιασμένες σε δυο φέ-

        ρετρα —

λες κι η απέραντη, πλημμυρισμένη της μητρότητα

που την είχε κάνει να ζήσει αμέτρητες ζωές

να μην χωρούσε τώρα μόνο

σ’ ένα θάνατο.

 Motherhood

I often saw her in my sleep (my mother, who died

           many years ago)

and always that strange dream: the dimmed light

like back then, the low tone voices next to the coffin

           the flickering flames of the candles

as a great night was entering noiselessly through

            the open door.

Everything was the same; only mother wasn’t

            the same

(oh mother) I mean to say she wasn’t alone, but next

to her in another coffin mother again, the same

beloved person, twice dead, the same crossed arms

that twice forgave everything, two mothers,

           in two coffins

as if the endless floating motherhood, that gave her

innumerable lives, couldn’t fit in one death.