YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Φώναξα τότε τη μεγάλη αδελφή μου. «Κοίτα, κοίτα», της είπα. Μετρούσα:
«δυο, τρεις, εφτά, δεκάξι, δεκαεννέα», τους ανεμόμυλους. Εκείνη
στράφηκε προς τα εκεί· δεν είδε τίποτε· γύρισε και με κοίταξε
κι αμέσως έφυγε οργισμένη. Εγώ λυπήθηκα σα να ’χα φταίξει.
Έσκυψα πάλι απ’ το παράθυρο. Τίποτε, αλήθεια. οι ανεμόμυλοι είχαν φύγει.
Εκείνο τον παλιό καιρό, μια μέρα, κάτω στον κήπο, —θυμάμαι—
η μουσική των τζιτζικιών, όπως απόψε περίπου, κατέβαινε απ’ τα πεύκα
μέσα στο θορυβώδες φως, το διακοπτόμενο κάποτε
απ’ την πνοή μιας αύρας. Και τότε τα φύλλα των ευκάλυπτων
αγγίζαν στιγμιαία τη σιωπή. Οι σκιές στο χώμα
γίνονταν χρυσογάλανες, σκοτεινές, επιμήκεις. Σε λίγο
έσβηναν πάλι τα πάντα. Όμως εκείνη η ελάχιστη σιωπή
απόμενε σαν μια μαβιά κηλίδα στον κατάφωτο αέρα. Θυμάμαι
τις ψάθινες πολυθρόνες του κήπου, ζεστές απ’ τον ήλιο, να στέκουν
εμπεριστατωμένες, θετικές, αξιόπιστες, στα τέσσερα πόδια τους. Αυτό μονάχα.
Then I called my older sister. Look, look, I said to her
while I was counting two, seven, sixteen, nineteen,
windmills. She turned towards there, didn’t see
anything; she looked at me angrily and walked away
hurriedly. I felt sorry, as if it was my fault; I went back
to the window again. Nothing, truly, the windmills had
vanished.
One day, back then, when I was in the garden, I remember
the music of the cicadas was coming down from the pines
and into the noisy light, interrupted occasionally by a faint
breeze; and then the eucalyptus leaves touched the silence
momentarily. The shadows on the soil turned golden-blue,
dark, elongated. Soon everything was turned off again. Yet,
that imperceptible silence remained like a purple stigma in
the blazing air. I remember the rattan chairs of the garden,
warm from the sunshine, standing thorough, positive,
believable on their four legs; this only.
Libros Libertad 