POEM BY TASOS LIVADITIS
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΥΩΔΙΑ
Μερικές φορές η ερημιά γίνεται ανυπόφορη, παίρνεις τότε
έναν αριθμό τηλεφώνου
έστω για ν’ ακούσεις μια φωνή, ζητάς ένα όνομα “λάθος” σου
απαντάνε
όλα ήταν λάθος, κι οι δρόμοι που πήραμε και τα λόγια που είπαμε
και τα χέρια που κρατήσαμε…Παιδί κρυβόμουν πίσω απ’ τον κομό
εκεί ήταν το άπειρο, αλλά δε χωρούσε παρά μόνο εμένα —
για υτό σας λέω μη ζητάμε περισσότερα κι αργότερα, άντρας πια
καθόμουν πίσω απ’ τα τζάμια και κοίταζα τα φώτα της
πόλης
έτσι γνώρισα το αναπότρεπτο των χωρισμών — τί θ’ απομείνει
λοιπόν
τί θ’ απομείνει από τόσες προσδοκίες, τόσους στεναγμούς;
ένα όνομα και δυο χρονολογίες χαραγμένες στην πέτρα που ο καιρός
θα τις σβύνει σιγά σιγά.
Όλοι φεύγουμε, χωρίς να μάθει τίποτα ο ένας για τον άλλο. Για-
τί; Τί φταίει;
Ή μήπως όλα γίνονται για κάποιο λόγο μυστηριώδη: ένα άλυτο
αίνιγμα ίσως, ή μια τιμωρία;
Αλλά τα βράδια τί όμορφα που μυρίζει η γη — Ώ ανθισμένη
ματαιότητα του κόσμου.
NIGHT FRAGRANCE
Sometimes loneliness becomes unbearable then you call
someone on the phone
just to hear a voice you ask for someone “wrong number”
they answer
everything was wrong: the path we followed and the words
we said and the hands we shook; as a child I used to hide
behind the chest; the space there was endless but only
enough room for me;
for this I say to you don’t ask for more and later as a man
I sat behind windows and looked at the lights of the city;
that way I got to know the inescapable of separations, what
will remain then
what will remain of so many expectations, so many sighs?
A name and two dates incised in the rock will eventually
be erased by time.
We all leave and one never gets to know the other. Why?
What is the reason?
Or perhaps everything happens for a mysterious reason: an
unsolved riddle or a punishment?
But the earth smells beautifully at night; oh, bloomed
futility of the world.
Libros Libertad 